19 Μαΐου 2010 και χιλιάδες φοιτητές προσέτρεξαν στις κάλπες με σκοπό να αναδείξουν πρώτη δύναμη την παράταξη που τους εξέφραζε. Μέχρι εδώ ακούγεται λογικό και αναφαίρετο δικαίωμα.
Πώς όμως διαμορφώνεται η κρίση του φοιτητή μέχρι να φτάσει στην κάλπη? Είναι ελεύθερος να ψηφίσει κατά βούληση? φαινομενικά ναι.....
Πώς εξηγείται το φαινόμενο 18 ετών πρωτοετείς φοιτητές να έχουν μέσα σε ένα διάστημα 7 μηνών πωρωθεί με μια παράταξη,να φέρουν τα σύμβολά της, να φωνάζουν συνθήματα που ούτε καν γνωρίζουν τη σημασία τους, να κοιτούν εχθρικά τους συμφοιτητές τους επειδή ανήκουν σε άλλες παρατάξεις?
Κι όμως για όλα αυτά υπάρχει εξήγηση..
Πρώτα εφευρίσκεται μια κεντρική ιδέα π.χ. δωρεάν εκπαίδευση
Έπειτα ανάλογα με τις κομματικές επιρροές η ιδέα προσαρμόζεται: π.χ. δωρεάν εκπαίδευση για όλους με αρκετά/περιορισμένα/μηδενικά περιθώρια ιδιωτικής παρέμβασης..
Ύστερα δημιουργούνται συνθήματα ενάντια στους "συμφοιτητές εχθρούς", χρησιμοποιούνται σύμβολα και ειδικά στυλ διασκέδασης που χαρακτηρίζουν κάθε πολιτική κουλτούρα.
Οι μάζες συσπειρώνονται γύρω από τους ισχυρούς πόλους έλξης και εκεί αρχίζει αρχίζει ο παραλογισμός...
Η συναισθηματική φόρτιση αυτού που εισέρχεται για οποιονδήποτε λόγο στις μάζες (είτε λόγω διαφοροποίησης ως προς τις ιδέες, είτε λόγω παρέας, είτε λόγω ανάγκης να ανήκει απλά κάπου και να αισθάνεται ασφάλεια..) είναι τόσο έντονη, που μπορεί να οδηγήσει σε αδικαιολόγητη βία και μίσος.
Ο συναισθηματικά φορτισμένος - εξαρτημένος μπορεί όντως να βλέπει να συμβαίνει κάτι αντίθετο με τις πάγιες "αρχές και ιδέες" της ομάδας και να μην μπορεί να αντιδράσει, είτε γιατί φοβάται την κατακραυγή των υπολοίπων μελών , είτε γιατί είναι έτοιμος να θυσιάσει στον βωμό της παράταξης την αξιοπρέπειά του.
Το σκηνικό είναι καλά στημένο και τέλεια δομημένο.. Ομάδα χωρίς " ιεραρχία " δεν νοείται. Ομάδα χωρίς υποταγή στους κανόνες, που θεσπίζονται από "πάνω" δεν οργανώνεται.
Ο νεοεισερχόμενος είναι έτοιμος να ακολουθήσει ταπεινά και σιωπηλά τον έχοντα εμπειρία, μέχρι να ζυμωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να οδηγήσει ο ίδιος τη μάζα.
Όσα ειπώθηκαν ανωτέρω, δεν είναι αποκλειστικότητα των φοιτητικών παρατάξεων. Εάν κοιτάξουμε γύρω μας, σχεδόν όλα όσα λειτουργούν με "βατήρα" την πώρωση, στηρίζονται σε τέτοιου τύπου μηχανισμούς.
Τι σκοπό έχει ο έλεγχος και η κατεύθυνση των μαζών? Ο καθένας μπορεί να αναλογισθεί. Η πρόθεσή μου φτάνει μέχρι την αποκωδικοποίηση της κατάστασης. Η ενδεχόμενη αντίρρηση σ' αυτά, είναι η πεποίθηση του καθ' ενός ότι μπορεί να εισχωρήσει στο σύστημα και να το ανατρέψει. Αυτό ακούγεται παρήγορο..όμως για πόσο θα μπορέσει να μείνει κανείς εκεί χωρίς να αλλοτριωθεί ή χωρίς να εκδιωχθεί για την αντιδραστική του συμπεριφορά?...........
